1970 yılında Nevşehir’e bağlı Kozaklı’nın İmran

Köyü’nde dünyaya geldim. Öğrenimime ilk okul dördüncü

sınıftan sonra devam edemedim. Babam yurt dışındaydı ve

bizi yanına aldırttı. Çocukluğumu yaşayamadım, kitabımda

çocuklara daha fazla yer ayırdım, çocuk yanım ağır bastı.

İlk şiir kitabımda belirtmiştim: şiir kör insanın

gözüdür. Globlleşen dünyaya çocuklar daha varklı bakıyor,

onların ufuk çizgisi daha farklı yerde, daha ilerde,

büyüklerin görmediklerini görüyorlar, algılıyorlar, buna

inaniyorum.

Teknoloji gelişiyor, teknoloji değişiyor, biz değişiyoruz,

çocuklar değişiyor, gelişiyor, gelecek değişmeye sürekli gebe.

Devinim süreklilik arz ediyor.Klasikleşmiş söylemle; tek şey

yerinde sayıyor, değişmeden yerini koruyor, olduğu yerden

kıpırdamıyor; değişmeyen tek şey, değişimin kendisi oluyor.

Kısıtlı yaşam, olanaksızlıklar, savuruyor insanları.

Savruluyorum ben de köyümden, ülkemden uzaklara;

gurbet diyor, yaban eller diyor insanlar, benzeri tümcelerle

türkü yakıyorlar dinliyorum, anlamlandırmaya, kavramaya

çalışıyorum İsviçre illerinde çocuk bakışımla...

Çocuklar, bizim çocuklarımız, yarınlarımız...

Konuşunca susturulmayan, sevgi cemberiyle kuşatılmış,

şiddeten uzak, kavgasız bir dünyada, paylaşımı özümsemiş

çocuklar...

Kitabıma kısa yaşam öykümü yazmak istedim,

kalemimin ucundan bunlar döküldü. Süpürüp atamadım,

paylaşmak istedim.